بیش از 50 پناهنده در مراکز بازداشت در سراسر استرالیا رو به بازداشت نامحدود هستند. پناهجویانی که به عنوان پناهنده پذیرفته شده اند اما هنوز هم برای پیشینه امنیتی از سوی آرجانس امنیت استرالیا، ASIO در انتظار هستند. تا زمانی که این چک امنیتی کامیاب نشود، حتا پناهندگان به رسمیت شناخته شده در بازداشتگاهای مهاجرت نگه داشته میشوند. و اگر آنان در این چک امنیتی موفق نشوند، آنان را میتوان در بازداشت برای همیشه نگه داشت.

هارون یکی از این پناهندگان است. او در بازداشت به مدت بیش از دو سال بوده پس از این که (ASIO) به او گفته که او یک "تهدید" برای امنیت استرالیا است و نمی تواند از زندان آزاد شود.

هارون از برمه فرار کرد و به مدت بیش از 15 سال در مالیزیا زندگی میکرد قبل از این که او برای تلاش حفاظت برای خانواده اش با یک قایق به استرالیا بیاید. اداره مهاجرت استرالیا، هارون را به عنوان یک پناهنده در آوریل 2010 فقط چند ماه پس از رسیدن در استرالیا آو را به رسمیت شناخت. مثل همه پناهجویانی که با قایق می رسند، وزارت مهاجرت پس از آین هارون را برای ارزیابی امنیتی به ASIO معرفی کرد. در نوامبر 2010، ASIO هارون را ارزیابی منفی کردند. در نتیجه، وزارت مهاجرت به او ویزا حفاظت دائمی را رد کرد. بدون حمایت ویزا هارون نمی تواند از بازداشت رها شود. اما به عنوان یک پناهنده، دولت استرالیا نمیتواند او را دوباره به برمه ارسال کند. اسکان در کشور های مختلف نیز بسیار مشکل است چون که ASIO او را یک تهدید گفته است.

عباس علی 17 ساله یکی دیگر از موارد است. عباس از کویت، برای بیش از یک سال بازداشت شده است و چندین بار تلاش به خودکشی کرده است.به او در آوریل سال 2011 حالت پناهندگی اعطا شد، اما هنوز هم در بازداشت است. وکالت متقاضیان پناهندگی و پشتیبانی شبکه داروین گفت که عباس پس از شنیدن این که ASIO ارزیابی امنیتی اش را رد کرده او سعی آویزان کردن خود را کرد. با توجه به شبکه، او کلمه  آزادی را به بازوی خود با یک تیغ نوشته است.

(ASIO) ضرور نیست که هیچ گونه اطلاعاتی در مورد تصمیمات خود و یا ارزیابی امنیتی خود که میکند بدهد. نه عباس و نه هارون گفته شده اند که چه اطلاعات یا منابع در ارزیابی های شان مورد استفاده قرار گرفته است. و ASIO مجبور نیست که هیچ مدرکی بر حمایت از تصمیم خود ارائه کند. هارون و عباس به ارائه هیچ گونه شواهد در دفاع خود اجازه نداشتند. هارون گفت او تلاش کرد که یک توصیه نامه از یک وکیل در مالیزیا که او برای اش کار می کرد ارائه کند، "اما (ASIO) آن را رد کرد." پناهندگان غیر شهروند نمی توانند تصمیم ASIO را چالش یا درخواست کنند. هارون در فکر است که درخواست اش را به دادگاه تجدید نظر قضایی دنبال کند. اما این یکی فرایند طولانی دیگر است برای پناهندگان که تنها بر کمک های حقوقی و یا پشتیبانی های مفت تکیه میکنند. او گفت: آین فقط شش تا نه ماه را دربرمیگیرد تا که درخواست او به دادگاه فرستاده شده و پذیرفته شود یا خیر؟

اقدام جمعی پناهندگان (ویکتوریا) در مورد تعداد فزاینده ای از پناهندگان که در بازداشت باقی مانده اند نگران میباشند، که حتی پس از قبولی پناهندگی شان آنان در انتظار برای چک امنیتی از طرف ASIO استند.دانیلا آولیه، یک معلم مدرسه و عضو اقدام جمعی پناهندگان گفت که پناهندگان شروع به عمل از "ناامیدی خالص" کرده اند. آنان گفتند: " چک امنیتی اصطلاحی بیش از حد طولانی است. بسیاری از پناهندگان به عنوان پناهنده قبول شده اند و پس از آن، این ها برای دیوانه شدن در این اردوگاه های برای ماه ها و ماه ها رها میشوند. "

هارون میگوید که او نمیخواهد در استرالیا دیگر بماند. او از قرص های خواب آور و ضد افسردگی بخاطر از دست دادن امید و احساس انزوا استفاده میکند. او میگوید که او احساس میکند که او "قفل شده، شیطانی گفته شده و نادیده گرفته" شده است و میخواهد که دوباره به مالیزیا برگردد.

تعداد پناهجویانی از ایران در تلاش برای رسیدن به استرالیا با قایق ها، در ماه های اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته است، و این ترس است که هزاران ایرانی می توانند رد پناهندگی شوند اما قادر به بازگشت به ایران نشوند.

در سالهای 2009-10 پناهجویانی که از ایران به استرالیا با قایق ها وارد میشدند فقط 6 فیصد بودند. در سالهای 2010-11 آنان 36 فیصد را تشکیل میدادند. ارقام اخیر نشان میدهد که پناهجویان از ایران در حال حاضر تقریبا 50 فیصد پناهجویان وارد با قایق به استرالیا را تشکیل می دهند. به تعداد 1549 ایرانی در سال 2010-11 وارد شدند.

با وجود افزایش در اعداد، ارقام وزارت مهاجرت نشان میدهد که بسیاری از پناهجویان ایرانی درخواست پناهندگی خود را در برنامه اول مورد رد یافتند. بین جولای و سپتامبر 2011، از تعداد 1366 پناهجویان ایرانی 754 نفر درخواست پناهندگی اش رد شده. و بیش از 25 فیصد از پناهجویان ایرانی نمیتوانند این رد اولیه را دوباره درخواست کنند.

به طور عموم، افرادی که پناهنده پذیرفته نمیشوند به کشورشان دوباره فرستاده میشوند، حتا اگر آنان نخواهند که بازگشت داده شوند. اما در مورد پناهجویان ایرانی، آنان نمی توانند به ایران دوباره بازگشت داده شوند زیرا که دولت ایران آنان را قبول نمی کند. دولت استرالیا گفته است که "بازگشت غیر ارادی پناهجویانی رد شده  تنها آن وقت میتواند با موافقت صورت گیرد که کشورشان آنان را قبول کند." اما هیچ توافق بین دولت های ایران و استرالیا وجود ندارد. "به رغم تلاش های متعدد توسط دولت استرالیا، دولت ایران روشن ساخته است که آن بازگشت غیر ارادی پناهجویان رد شده را قبول نمی کند."

بدون توافق دولت ایران، پناهجویان شکست خورده ایرانی در بازداشتگاه برای همیشه نگهداری خواهند شد. کریس بوئن وزیر مهاجرت استرالیا می گوید که دولت استرالیا میداند که این موضوع "چالش قابل توجه" است و "حدود وسیعی از گزینه های برای درخواست های" پناهندگان شکست خورده در نظر گرفته میشود.

موافقت نامه هایی بین استرالیا و ایران در گذشته وجود داشته است. در سال 2003 یک معاهده توسط دولت استرالیا شده بود که در آن استرالیا پناهندگان شکست خورده را دوباره به زور به ایران برگشت میداد. در مقابل، استرالیا ارائه ویزای کار در تعطیلات برای جوانان ایرانی میداد. شورای پناهندگی استرالیا میگوید که دولت استرالیا باید به گزینه های وسیعی برای معاهده با ایران نگاه کند، زیرا بسیاری از ایرانیانی که در بازداشت به مدت بیش از دو سال مانده اند. بدون یک توافق نامه جدید یا پاسخ دیگری برای این، شورای پناهندگان نگران است که مردم در بازداشت برای همیشه درگیر خواهند ماند. "مردم در شرایط خاصی باید به کشور شان بازگشت داده شوند. اگر آنان بازگشت داده نشوند، یگانه گزینه بازداشت نامحدود خواهد بود. "

زندانی کردن پناهجویانی که به استرالیا با قایق سفر میکنند سیاست استرالیا بوده و به شدت از سوی حامیان حقوق بشر مورد انتقاد قرار گرفته است. در طول سفر به استرالیا در ماه می سال 2011 کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای حقوق بشر، ناوی پیلای از دولت استرالیا خواست که سیاست بازداشت اجباری را پایان بدهد. سازمان عفو بین الملل بارها این سیاست را محکوم کرد و گفت که استرالیا نیاز دارد که بیشتر به حفاظت حقوق پناهجویان و پناهندگان کار انجام بدهد. با وجود این، سیاست بازداشت اجباری تغییر نخواهد کرد.

به احتمال پاسخ انتقاد فعالان حقوق بشر، دولت استرالیا در نوامبر سال 2011 اعلام کرد که به پناهجویان ورود با قایق می توانند ویزای موقتی اعطا کنند. ویزای موقتی اجازه میدهد که پناهجویان در جامعه زندگی کنند در حالی که برنامه های کاربردی شان برای پناهندگی تصمیم گرفته شود. با این حال، به گفته وزارت مهاجرت، ویزای موقتی درخواست به درخواست اعطا میشود و اولویت برای آسیب پذیرترین و کسانی که مدت طولانی در بازداشت بوده اند داده میشود. رفتار پناهجویان در بازداشت نیز در نظر گرفته میشود. از نومبر تا به حال فقط 107 پناهجو از بازداشت توسط ویزای موقتی خارج شده اند و 4409 پناهجوی دیگر هنوز هم متوقف باقی مانده اند.

امکان ویزای موقتی برای پناهجویان وارد با قایق یک قدم به سوی پاسخ ملایم تر برای واردین قایق است اما این معنای پایان بازداشت اجباری نیست. از لحاظ تاریخی، سیاست های استرالیا نسبت به تازه واردین قایق شدیدتر شد، هنگامی که تعداد افراد وارد شده توسط قایق افزایش یافت. قوانین بازداشت اجباری در استرالیا در سال 1992 توسط دولت لیبر آن وقت در پاسخ به تعداد فزاینده ای پناهجویان از ویتنام ، چین ، و کامبودیا که در تلاش برای رسیدن به استرالیا با قایق بودند مقرر شد. این قانون میگفت که دادگاه استرالیا اجازه مجاز به تصمیم بازداشت پناهجویان را ندارد، اما گفت که آنان را نمی تواند طولانی تر از 273 روز (حدود نه ماه) بازداشت کند. در سال 1994 همین دولت قانون را دوباره تغییر داد و آن حکم را شدیدتر ساخت که بازداشت اجباری برای هر کسی که به استرالیا با قایق بدون اسناد معتبر میاید به طور نامحدود می تواند بازداشت شود.

در سال 2001 ، در پاسخ به افزایش تعداد پناهجویان ورود با قایق، دولت وقت لیبرال (به رهبری جان هاوارد) راه حل اقیانوس آرام را معرفی کرد. قبل از سال 2001 ، بیشترین تعداد پناهجویان وارد به استرالیا 19 قایق بود، که حامل مجموع 660 پناهجو بود. در سال 2001، 43 قایق حامل 5516 پناهجو وارد شد. در پاسخ به این افزایش، دولت استرالیا اعلام کرد جزایر استرالیا که بین اندونیزیا و سرزمین اصلی استرالیا استند دیگر بخشی از منطقه مهاجرت استرالیا نیست و همه پناهجویان وارد با قایق به بازداشتگاه جزیره کوچک نائرو برده خواهند شد. بسیاری از پناهجویان در نائرو برای سال ها بازداشت شدند. و تعداد قایق ها به طرز چشمگیری کاهش یافت.

در سال 2008 ، دولت لیبرال که به تازگی انتخاب شده بود (در این زمان به رهبری کوین راد) اعلام کرد که راه حل اقیانوس آرام را پایان خواهد داد اما برخی از جنبه های نظام بازداشتی همان طور باقی می ماند. پناهجویان وارد با قایق هنوز هم وضعیت پناهندگی خود را در خارج معرض (در جزیره کریسمس) عرض یابی میکنند اما آنان از بازداشت سریعتر رها میشوند. در اکتبر 2010 ، نخست وزیر جدید دولت لیبرال، جولیا گیلارد گفت که به این سیاست تغییرات بیشتر داده خواهد شد به طوری که کودکان و خانواده ها بتوانند در اقامت مبتنی بر جامعه به جای بازداشتگاه بمانند. با این حال، از سال 2008 ، تعداد قایق های وارد شده به طور پیوسته افزایش یافته است. در سال 2010 به تعداد 134 قایق حامل 6879 پناهجویان به استرالیا آمدند.

 زیرا که تعداد پناهجویان به طور چشمگیری افزایش یافته است، این احتمال وجود دارد که بازداشت اجباری به عنوان یک نیروی بازدارنده مورد استفاده قرار گیرد و ادامه یابد. هر دو از احزاب عمده ای سیاسی در استرالیا متعقد برای نیاز پردازش دریایی باقی میمانند و فقط در مورد این که آنان در کجا برگزار شوند بحث داردند. بازداشتگاه در نائرو یکی از گزینه های مورد بحث قرار گرفته است. سازمان عفو بین الملل گفته است که چشم انداز بازگشایی نائرو "هولناک" است زیرا که "پناهجویان برای سال ها در انجا متوقف بوده اند، دور از ضمیمه وکلا، رسانه ها، فعالان حقوق بشر و از حمایت جامعه. آنان اغلبً با توجه به اطلاعات مناسب در مورد آنچه که اتفاق میافتاد و حقوق آنان چه بود گفته نمی شد". سازمان عفو بر این باور است که احترام به حقوق بشر پناهجویان در استرالیا کاهش یافته است.

از حدود 250 پناهنجویانی که در قایقی که در سواحل اندونیزیا در ماه دسامبر غرق شد فقط به تعداد 47 پناهنجوجان سالم به در بردند. اما با وجود گذراندن تراژیدی، آنان با آینده نامشخص رو برو استند.

بسیاری از پناهجویان در حال حاضر در یک مرکز بازداشت اندونیزیا استند و نمیدانند که به آنان چه اتفاق می افتد. کسانی که در بازداشت استند میگویند که آنان هنوز هم توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد دیدار نشده اند. به تعداد پنج نفر خواسته اند که به خانه های خود در ایران، افغانستان، عراق و ترکیه بازگشتانده شوند. بقیه ناامید هستند و می گویند که اگر آنان بتوانند در یکی قایق دیگر سوار میشوند.

شرایط در بازداشتگاه های اندونیزیا بد است، پناهجویان می گویند. داود ولدبیگی از ایران گفت "من به آنها گفتم که من یک پناهنده بودم، من تمام خانواده خود را از دست داده ام،". همسر و دو فرزندش در غرق شدن قایق جان خود را از دست دادند. "آنان به من تف کردند، ضرب و شتم کردند و به من گفتند که من الان در کشور آنان استم و این قواعد آنان است."

علی محمد از افغانستان، با چشم های سیاه و دو زخم عمیقی که در پاهای خود دارد پس از این که نگهبانان مرکز بازداشت او را از برای تلاش به فرار کردن ضرب و شتم کردند. بازماندگان نیز گفتند که آنان را با سیخ‌ های برقی نیز زدند پس از شورش، هنگامی که آنان سعی به شکستن حصار بازداشتگاه کردند و سنگ ها را بر کارکنان انداختند.

یکی از بازماندگان که میگفت او دوباره به وطن خود برمیگردد، عصمت الدین 24 ساله میگوید او فورمها را برای بازگشت به افغانستان امضا کرده زیرا که او نمی تواند در بازداشتگاه به مدت دو سال در اندونیزیا بماند در حالی که کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد تصمیم بگیرد که آیا او یک پناهنده است یا خیر؟ اگرچه او به کابل فرستاده شود او برای زندگی خود هراس دارد، او میگوید که درعوض سعی رفتن به کانادا را خواهد کرد. او گفت : "اگر استرالیا درخواست من را قبول نکند من خودم را تبعید میکنم و مستقیماً به میدان هوایی کابل میروم (و) بعد به کانادا".

پناهجویان نیز از مرگ و میر خشونت آمیز خانواده ها و عزیزان شان آسیب دیده اند. آتنا حردانی ده ساله از ایران در قایق با پدر، مادر و خواهر اش بود. او فقط یکی از سه کودک از جمله بیست کودکی که در قایق بود زنده مانده. آخرین چیزی که او به خاطر دارد قبل از این که قایق چپه شود صورت خواهر کوچک اش است. او میگوید: "من شنا را در مدرسه یاد گرفتم، اما خواهرام مبینه نگرفت" "قلب من غمگین است زیرا که مادر و خواهر من اینجا نیست. من هیچ چیزی در مورد آنان نمی دانم".

پس از این که قایق چپه شده آتنا به زودی توسط یک قایق ماهیگیری که عبور میکرد نجات یافت اما پدر او، محمد سه روز را به چسبیدن خرابهء از قایق صرف کرد، قبل از اینکه توسط یک کشتی که اتفاقاً در منطقه بود برداشته شد و نجات یافت. "ما به مدت سه روز و دو شب را همین طور سپری کردیم،" او گفت. "من فکر کردم، من دختر کوچک ام را در این دنیای دشوار نمی توانم ترک کنم، من باید زنده بمانم. زندگی من مدیون او است". جوشکار 36 ساله از اهواز ایران گفت که رها کردن دختر جوان هشت ساله  مبینه سخت ترین کاری بود که او تا کنون انجام داده بود. "من فکر می کنم همسرم دچار حمله قلبی ناشی از شوک شد، اما من چیزی برای دختر کوچک ام نمی توانستم انجام بدهم". پدر و دختر که باور میشود تنها بازماندگان وابسته استند توسط مقامات اندونیزیا در روز جمعه 23 دسامبر 2011 دوباره بهم پیوست داده شدند.

یکی دیگر از بازماندگان از آنچه که در حال انتظار برای نجات دیده بود صحبت کرد. "بسیاری از مردم از طریق پنجره  بر آمدند و در مقابل چشمان ما فوت کردند،" سید یک هزاره از پاکستان گفت. "من جسد های شان را بر روی دریا شناور دیدام. ما همه این فاجعه را شاهد  شدیم، مرگ در آب به مدت شش ساعت".

جمبلی ماهیگیر محلی 25 ساله، صاحب یکی از قایق های ماهیگیری است که گروه اول از بازماندگان را نجات داد. او میگوید که او چندین نقطه تاریک را در دریا از کشتی کوچک ماهیگیری چوبی خود دید و او تصمیم به بررسی دقیق تر را گرفت. او و سه خدمه اش وحشت زده شدند زمانی که دیدند مردم هیستریک و خسته به هر چیزی که شناور است چسبیده اند. او میگوید که بازماندگان به زودی به سمت قایق او شروع به شنا کردند. جمبلی گفت: "همه آنان مبارزه داشتند که به قایق من بالا شوند". و اگر چه او تنها جا برای 10 نفر داشت به هر حال او موفق شد که به تعداد 25 پناهجویان را بر روی قایق جا کند. او می گوید که بسیاری از آنان زخمی بودند و التماس برای آب نوشیدن داشتند. کسانی که پشت سر ماندند چیغ و گریه داشتند. "من بسیار غمگین هستم... من احساس گناهکاری می کنم، اما آنان بسیار زیاد بودند." " من نگران بودم اگر ما بیشتر از این در قایق بگیریم ما هم غرق خواهیم شد، او گفت ".

بعضی مردم از استرالیا به اندونیزیا پس از تراژیدی سفر کردند تا ببینند که آیا یکی از خانواده یا دوستان زنده اند. جیرمی جعفری، یک استرالیایی افغانستان، در بیمارستان  بینگارک در سورابایا آغاز به گریه کرد پس از اینکه پولیس به او یک عکسی از جسد خواهر او را نشان داد. او با گریه گفت : "من مطمئنم که آن خواهر کوچکم است". "من یک علامت فیزیکی بر روی بدن او را دیدم." او را سعید عباس سلطانی حمایت میکرد، که یک افغان دیگر است که در استرالیا زندگی میکند او نیز به اندونیزیا برای جستجوی اعضای خانواده همسرش از ایران سفر کرده بود.

آرجانس نجات و جستجوی اندونیزیا گفت که آنان تنها قادر به پیدا کردن 101 جسد از حادثه شده اند. آنان گفتند : "ما جسد دیگری در طول دو روز گذشته نیافته ایم، بنابراین تصمیم گرفتیم که تلاش های جستجو و نجات را متوقف کنیم،".

دولت استرالیا قاچاقچیان مردم را مقصر تراژیدی میدانند. وزیر امور داخله گفت: "آنان در کسب و کار پیدا کردن پول هستند و آنان اهمیتی نمی دهند که مردم جان خود را از دست میدهند یا نه؟".

سفر قایق از اندونیزیا به استرالیا بسیار خطرناک است. در ماه نوامبر یکی قایق دیگر حامل 70 پناهجویان از افغانستان، ایران و پاکستان در همان منطقه خاموش اندونیزیا غرق شده و حداقل هشت نفر کشته شدند.

دعوا در میان پناهجویان در داروین، عنوان تنش را در مراکز بازداشت سراسر استرالیا زیر خط میکند در حالیکه پناهجویان بیشتر و بیشتر کوشش رسیدن به استرالیا با قایق را دارند.

چندین پناهجو به بیمارستان منتقل شدند پس از دعوا در بین ایشان در 31 دسمبر در الج فرودگاه داروین یک مرکز بازداشت موقت برای خانواده ها. به حدود 60 پناهجویان در دعوا مشارکت داشتند. دعوا بیشتر در روز بعد شروع شد و چهار نفر دیگر به بیمارستان منتقل شدند. اداره مهاجرت می گوید همه پناهجویان در حال حاضر به مرکز بازداشت بازگشتانده شده اند.

تا به حال معلوم نیست که چرا دعوا صورت گرفت اما این حادثه توسط پولیس فدرال استرالیا مورد بررسی قرار دارد. شرکتی که مراکز بازداشت استرالیا را پیش میبرد (Serco) نیز تحقیقات خود را اجرا میکند. وزارت مهاجرت گفت که آن دسته از پناهجویانی که درگیر دعوا بودند امتحان شخصیت خود را به خطر انداخته اند و ممکن است ویزای پناهندگی دریافت نکنند.

اقدام نیروهای ائتلاف پناهندگان می گوید که تنش در مراکز بازداشت رو به افزایش است و این به دلیل تاخیر در روند ویزای موقتی میباشد. " انواع وعده های بسیار در مورد ویزای موقتی برای مردم که بتوانند خارج شوند است ولی تا به حال اتفاق نیفتاده است."

پس از این که دولت استرالیا به دریافت رای از مجلس برای طرح مالیزیا موفق نشد، اعلام کرد که ویزای موقتی را برای پناهجویانی که با قایق وارد شده اند معرفی میکند. ویزای موقتی درخواست به درخواست اعطا میشود و اولویت به آسیب پذیرترین و برای کسانی که مدت طولانی در بازداشت بوده اند داده میشود. به گفته وزارت مهاجرت ، رفتار پناهجویان در بازداشت نیز در نظر گرفته میشود.

با توجه به برخی از پناهجویان، سیاست ویزای موقتی به بسیاری از پناهجویان امید داد که تا وقتی درخواست آنان ارزیابی میشود به آنان اجازه زندگی در جامعه داده میشود. با این حال، از آن زمان تا به حال فقط 107 پناهجو از بازداشت توسط ویزای موقتی خارج شده اند و تنش در کسانی که در بازداشت باقی مانده اند افزایش یافته میرود.

آماری که از سوی وزارت مهاجرت استرالیا در تاریخ 30 نوامبر منتشر شد، می گوید که بیش از 4400 پناهجو در حال حاضر در بازداشتگاه است با 1265 نفر از ایران و 1205 نفر از افغانستان. بیش از 1540 نفر (35 ?) در بازداشتگاه بیش از یک سال در انتظار مانده اند تا ببینند که آیا آنان می توانند در استرالیا بمانند یا نه؟

تنش ها نیز افزایش می یابد وقتیکه پناهجویان بیشتر با قایق می رسند و به بازداشتگاه ها قرار داده میشوند. به تعداد 1080 پناهجویان با قایق در ماه دسمبر وارد شدند. همینطور در جمعه گذشته، 5819 پناهجویان قایق و خدمه در کشور وجود داشت. در حال حاضر فقط 1300 پناهجویان در بازداشتگاه جامعه زندگی بسر می کنند.

در حال حاضر وزارت مهاجرت و (Serco) سرکو برای مدیریت تنش ها تلاش معرفی یک سیستم از مشوق ها، پاداش ها و مجازات ها را دارند. به عنوان مثال، پناهجویان کم خطر در مرکز بازداشت کرتین در استرالیای غربی به مرکز کم امنیتی بازداشت نزدیک هوبارت منتقل میشوند. پناهجویانی " دردسردهنده " را در حال به جزیره کریسمس پرواز داده میشود تا در سلولهای جدا قفل شده و هیچ اجازه بیرون شدن و یا ارتباط داشتن با دیگر پناهجویان برای هفته ها داده نمیشوند.

مرکز اصلی بازداشت در جزیره کریسمس به افزایش تعداد سلول های با امنیت بالا از هفت تا بیش از 50 بازسازی جریان دارد. دو بلوک خوابگاه نیز در حال به یک قفس کامل برای پناهجویانی که به اتهام جرائم و یا خشونت آمیز و یا به احتمال زیاد است که به خودشان آسیب برسانند تبدیل شده روان است.

 شرکت سرکو نیز فعالیت های اجتماعی و کار رضایی برای پناهجویان خوب وبا ادب در کرتین معرفی کرده است. بازداشت شدگان کم خطر در حال حاضر به طور متواتر برای فعالیت ها به شهر دربی 50 کیلو متر از مرکز برده میشوند. اما یک پناهجو در کرتین توضیح داد که این سفرها برای او پس از 11 ماه در بازداشتگاه چیزی کمک نکرده. او گفت: "ما در اینجا کودکان نیستیم، شما کسی را می شناسید شما فقط آب نبات بدهید و ما را آرام و شاد کنید،" "هنگامی که شما بدون پاسخ قفل باشید، مشکلات شما دور نمی شود زمانی که شما در یک اتوبوس چکر و یا به استخر شنا بروید. "