دولت استرالیا عزم محکم برای اجرای قوانین استرالیا دارد، و مقامات برای تهدید امنیت مرزی بهترین توانایی را دارند. حفاظت مرزهای استرالیا از تهدید تروریزم، قاچاق مردم، جنایات مافیا، قاچاقی کالاهای غیر قانونی و ماهیگیری غیر قانونی خارجی اولویت در نظر دولت استرالیا دارد. دولت استرالیا 1.2 میلیارد دالر برای تقویت امنیت مرزی استرالیا مصرف میکند که از جمله اقدامات هشت کشتی مرز گشت جدید است.

کشتی گشت زنی گمرکی جدید قادر به سفر بیشتر از صنایع دستی موجود داشته و ظرفیت انجام عملیات در تمام نقاط آبهای استرالیا را داشته باشد. کشتی اول خواهد در سال 2012-13 استفاده شود و با ناوگان جدید و کامل در 2015-16 عملیاتی شود.

بودجه اضافی برای مدیریت مهاجرت نامنظم دراندونزیا، خواهد کمک کرد که بهبود شرایط امنیتی در مراکز بازداشت مهاجرت خوب تر و کمیساریهای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد قادر به ارائه تعیین وضعیت پناهندگی سریعتر شود. بودیجه برای شبکه ها از دفاتر کمک رسانی داده می شود که به مقامات اندونزیای کمک شوند که مدیریت بهتر جریان مهاجرت نامنظم و فعالیت های مردم قاچاقی بهتر اداره شود.
مجموعه ای از اطلاعات های بیومتریک قابل می شود که شناسایی بهترهویت مردم خارجی را پیدا کند پناهجویان که وارد استرالیا می شوند در 10 پست خارج از کشور اثر انگشت و تصاویر صورت  درخواست دهندگان گرفته می شود.

این اقدامات در بودجه سال 2010 اعلام گردید 654 میلیون دالر از حفاظت مرز و ضد مردم قاچاقچی در بودجه سال 2009 ساخت شده.

امنیت مرزی استرالیا اقدامات امنیتی دیگر نیز دارد. شبکه رادارعملیاتی (JORN) بالای افق است که می تواند حرکاتهای هوایی و دریایی را در سراسر  km237000 نظارت کند. این حدود رسمی 3000 کیلومتردارد. این در دفاع استرالیا مورد استفاده قرار می گیرد و همچنین می تواند نظارت برعملیاتهای دریایی، ارتفاع موج و جهت باد را هم کند. تا به حال، شبکه در حدود 1.8 میلیارد دالر به هزینه بورده. سیستم رادار 24 ساعته کمک می کند به تماشای ساحل، گمرک و مهاجرت در تشخیص وجلوگیری از ورود غیرقانونی مهاجران، قاچاقی و صید بدون مجوز و به عنوان کمک به تلاش های جستجو و نجات و اخطارها از اوایل طوفان.

دولت استرالیا برای محافظت و ایمن سازی مرزهای خود، برای امنیت مردم خود و برای متوقف کردن مردم قاچاقچیان، تروریست، قاچاقی ودیگرکارهای غیر قانونی بسیارتلاش دارد. مهاجران غیر قانونی هرگونه برنامه ریزی برای رسیدن به استرالیا را دارند باید خطرات این تکنولوژی را به طرح خود در نظر بگیرند.

روز جهانی پناهندگان سازمان ملل متحد هر سال در تاریخ 20 جون تدبیر می شود. این روز یادآور بین المللی هست به افتخار شجاعت، قدرت و عزم و اراده زنان، مردان و کودکانی که مجبور به ترک میهن خود هستند وبه خطر آزار و شکنجه، جنگ و خشونت نمی تواند به خانه های خود بدون مواجه با آسیب بازگشت کنند.

اصطلاحات "پناهنده"، "مهاجران" و "پناهجو" به صورت مکرر یا به جای یکدیگر و یا در ارتباط نزدیک استفاده می شود اما یک تفاوت بین آنها وجود دارد. پناهجو کسی است که کشور خود راترک کرده به یک کشور خارجی به دنبال حمایت بین المللی می رود. اگر پناهجو با موفقیت توسط یک کشور خارجی پذیرفته می شود این پناهجو پس از آن یک پناهنده می شود.

پناهندگی یک امتیاز فقط برای کسانی که آسیب پذیرترین هستند و نه برای کسانی که قادر به زندگی در کشور خود هستند. به عنوان مثال، در سال گذشته 13003 ایرانیان درخواست برای پناهندگی در 38 کشور اروپایی دادند و از آن 10200 درخواست رد شد و به ایران بازگشتنده شد. در نظر گرفته شد که بسیاری از کسانی که رد شدند در خطر مرگ یا آزار و اذیت نمی باشند.

یکی اصطلاح دیگر"مهاجر اقتصادی"گاهی اوقات شنیده می شود، کسی هست که کشورخود یا محل اقامت خود را به دنبال یک زندگی بهترترک می کند. بسیاری اوقات کسانی که به کشورهای خارجی سفر می کنند و در یافت می شوند که مهاجراین اقتصادی هستند به کشورخودشان بازگشتنده می شوند.

آلان شصت سال شده است که 147 دولت ابراز همبستگی خود را با پناهندگان به امضای کنوانسیون پناهندگان 1951  کردند. وبا این حال هنوز کشورهایی که کنوانسیون را امضا نکرده اندهستند.  این دولت ها عبارت اند از: آندورا ، بحرین ، بنگلادیش ، باربیادوس ، بوتان ، کوموروس ، کوبا ، تیمور شرقی ، اریتره ، گرنادا ، گویانا ، هند ، اندونزیا ، عراق ، ساحل عاج ،جاپان ، کوسووه ، کویت ، لائوس ، لبنان ، لیبیا ، مالزیا ، مالدیو ، جزایر مارشال ، موریتایس ، میکرونزیا ، مغولستان ، میانمار ، برمه ، نائورو ، نپال ، عمان ، پاکستان ، پالائو ، قطر ، سنت لوسیا ، سن مارینو ، عربستان سعودی ، سنگاپور ، سریلانکا ، سوریه ، تایوان ، تایلند ، تونگا ، و بعض از دیگرکشورها.

کشورهایی که این کنوانسیون را امضا نکرده بسیاری اوقات دیده می شود با پناهندگان و پناهجویان بدرفتاری می کنند. به عنوان مثال، در مناطق مانند تایلند، مالزیا، جاپن، پاکستان، و سنگاپور، مدارکی مستند برای اثبات از بد رفتاری با پناهجویان در زندان ها وجود دارد و بسیاری اوقات بازداشت شدگان به مشکلات مانند کمی آب ، گرسنگی ، قرار گرفتن در معرض عناصر ، ضرب و شتم ، و شاید بعض زجر بگویند.

مالزیا یکی از کشورهایی است که کنوانسیون را امضا نکرده است و به عنوان مثال خوب است. اندرو کو، که رئیس حقوق بشر کمیته مالزیا است او شرایط بازداشت در داخل مالزیا را به عنوان، "هیچ چیزی کمتر از جهنم" توصیف ‌می دهد.  او از امکانات بازداشت می گوید که بسیار شلوغ‌ هست، بازداشت شدگان با بهداشت ضعیف ترک شدند و عدم دسترسی به مراقبت های بهداشتی ندارند.زدن بازداشت شدگان با چوب مسئله بزرگ دیگری در مالزیا است. سازمان عفو بین الملل ادعا می کند که هر سال حداقل 10000 زندانیان و 6000 پناهندگان با چوب زده می شوند.

در هین حال، دولت های خارجی که کنوانسیون را امضا کرده اند زندگی مشکل تر را برای پناهجویان و پناهندگان ساخته. دلیل این است که بسیاری مهاجرین اقتصادی غیر قانونی به کشورهای خارجی ورود می شوند و به مقامات دروغ
می گویند که آنها پناهجویان هستند که در واقعت آنها فقط کار و یک زندگی بهتر می خواهند. هنگامی که بیش از حد مهاجران اقتصادی ورود غیر قانونی وجود دارد، بسیار اوقات دولت های خارجی بالای همه برای دریافت ویزه سخت تر می شود، در جمله بالای پناهندگان و پناهجویان .

اگر مهاجران اقتصادی می خواهند به موفقیت به یک کشور خارجی پذیرفته شوند از نظر قانونی باید درخواست ویزه های مختلف کنند ونه به ویزه پناهندگی. پناهجویان که می خواهند پناهنده شوند نباید به طور غیر قانونی به یک کشور خارجی بروند. پناهجویان از نظر قانونی می توانند درخواست پناهندگی در یک کشور خارجی از طریق دفترهای کمیساریای عالی سازمان ملل در منطقه کنند.

در همین روزها بسیاراز قضایا در مورد صحت روانی پناهجویان در مراکز بازداشت استرالیا می باشد. بسیاری از قضایا در مورد کودکان و بزرگسالان که با فشارمغزی در جریان و بعد از بازداشت دوچار شدند.
شورشهای گسترده جدید در مراکز بازداشتی در سراسر استرالیا انعکاس بازداشتهای اجباری که تاثیر منفی برصحت روانی پناهجویان است.

بیش از 6800 پناهجویان اکثرا از سری لانکا ، افغانستان ، ایران و عراق در استرالیا در سال 2010 وارد شد و صدها نفر این سال وارد شدند.همین طورمراکز بازداشتی بسیار شلوغ‌ می شود،در بازداشت دیرترباقی می مانند و سبب خود آسیب رسانی و اقدام به خودکشی پناهجویان می شود.
صدها نفر از بازداشت شدگان ساختمانها را در بازداشتگاه جزیره کریسمس سوختانده اند تا خشم خود را بیان کنند، نسبت به تاخیر طولانی در پردازش و رد ادعای پناهندگی.79 حوادث ثبت شده که خود را آسیب در زندان می رسانند، مقایسه با 39 حوادث سال گذشته.

ارزیابی کودکان و خانواده در بازداشت برداشت شده که همه از 10 کودک بین 6 و17 فشارمغزی و افسردگی با افکار خودکشی داشتند.

 بهترین مثال وضع اسفناک کودکان در بازداشت شایان بدری می باشد،زمانی که اولین بار در سال 2000 بازداشت شده بود پنج ساله بوده. او درمراکزبازداشت ومیرا و ویلاود تا 2002 بوده، شایان تلاش خودکشی پناهجویان را دیده، خودآزاری و سوء استفاده را دیده. او بعداٌ به فشارمغزی تشخیص شد و در حالت بسیارپریشانی بوده.

 در مراکز بازداشت استرالیا چند ادعای تجاوز جنسی هم شده. در تاریخ 23 مارچ مرد متقاضی 23 ساله پناهنده ایرانی ادعا کرد که او را دیگر پناهجویان در بازداشتگاه جزیره کریسمس. تجاوزکرده اند.این مرد به مرکز بازداشت کارکنان پزشکی گفت که او توسط مردان چند روز قبل در کمپ فسفات هیل تجاوز گردید. او ادعا کرد که برخی از مردان به او هشدار داد که آنها او را میکشن اگر او گزارش حملات را به کسی بگوید. باور این است که مرد را به یک واحد محافظ نقل مکان کرد اند.

و در مورد دیگر گفته شده است که یک پسر 5 ساله توسط سه مرد مورد تجاوز قرار گرفته در حالی که آنها در یک اردوگاه پناهندگان در غرب استرالیا بازداشت بودند. ادعای می گوید که پسر را مجله که عکسهای برهنه داشته نشان دادند، و سپس آنچه که او در مجله دیده سرش عمل کردند. ادعای مورد توجه قرار گرفت.

بازداشت شدگان در مراکز اداره مهاجرت استرالیا فقیر سلامتی روانی و جسمانی هستند، با توجه به مطالعه توسط دانشگاه ولنگونگ، 40? از آن که برگزار شد به مدت 2 سال یا بیشتر توسعه جدید علائم روانی یافته اند. یک سوم از استرالیا 7375 بازداشت شدگان به دنبال پناهندگی کنوینشین 1951 سازمان ملل متحد مربوط به وضعیت پناهندگان می باشند. بسیاری از آنها، دچار آسیب های روانی و افسردگی می باشند، و در حدود 20? شکنجه شده اند، برای جرایم سیاسی زندانی شده اند، و یا شاهد قتل خانواده و دوستان شده اند.

بازداشت دراز مدت پناهجویان تنها تجاوزبه حقوق بشر انها نیست، این آسیب به سلامتی آنهاهم است. بسیاری تجربه افسردگی، اضطراب روحی و روانی، صدمات و آسیب های روانی در مراکز بازداشت می بینند. و با این حال در پایان ممکن است که آنها ویزه نگیرند، بعد از همه آنچه که بر سر آنها گذشت. اگر دولت هیچ پناهجونمی خواهد پس چرا تلاش برای رفتن به انجا می کنند به فکر که شاید انها شانس بیارند. چرا قانونی و راه امن به مهاجرت امتحان نمی کنند.