مدت دو دھہ می شود کہ مردم ما از سر زمین خود شان را ترک نمودہ خارج رفتن را از ھمہ ترجیح می دھند ? یعنی فعلا خارج رفتن یک گونہ مود شدہ است و ھر کسی کہ خارج نرود خود شان را بہ چشم حقارت می نگرند و گویی کہ زندگی شان ھیچ مفھومی ندارد ?
این امر بر ھمہ گان واضح است کہ کسانی کہ در آسترالیا رفتہ اند نہ فقط مشکلات جانکاہ را خود شان تجربہ نمودہ اند بلکہ در بین آنان بیشترین کسانی بودہ اند کہ در بین امواج دریا ھای بی کران عرقاب گردیدہ جان ھای شیرین شان را نیز از دست دادہ اند ? در نتیجہ باز ماندگان شان را در سوگ مبتلا کردہ اند ? اما متاسفانہ کہ ما از حوادث تجاربی را بدست نمی آوریم و دوچار سرنوشت خونباری می شویم کہ برای جوامع انکشاف یافتہ شرم آور است?
مردم ما در پی این ھرگز نیستند کہ مسئولیت شان چیست و کار ھای را کہ انجام می دھند عواقب آن چگونہ خواھد شد بلکہ ما ھمہ زندگی بہ قمار گرفتہ ایم ? ما ھمہ آگاھانہ خود را در آب می اندازیم و خوب می دانیم کہ عواید ما چھ می شود اما باز ھم بہ ضد ھستیم کہ باید در کشور ھای مترقی و خصوصا در کشور استرالیا خود را برسانیم تا آرمانھای خواب آلود خود را بدست آریم ?
مردم ما خوب خبر دارند کہ بخاطر سیل پناھجویان کشور استرالیا در مورد آنھا قوانین دولتی اش را سخت کردہ است و پناھجویان درخواست ھای پناھندگی شان مانند سابق بزودی پذیرفتہ نمی شود ? از سوی دیگر در مسیر راہ استرالیا جان باختن نیزکار بی نھایت آسان است اما از رفتن پناھجویان کاستہ نشدہ است و آنان بیشتر از پیش در پی این ھستند کہ خود را در استرالیا برسانند ولو بہ قیمت جان شان تمام شود ? در ھمچون شرایطی حاجت بہ گفتن ذاکر نیست ? پناھجویان محترم باید خود شان در مورد زندگی شان تصمیم جدی گرفتہ راھی را پیش بگیرند کہ در آیندہ پشیمانی رخ ندھد و مردم ما در مورد کشور خود شان نیز جدی فکر کنند ورنہ جان ھای عزیز ما و شما قربانی برای ھیچ می شوند و در نتیجہ چیزی عاید ما نمی شود
