آلان شصت سال شده است که 147 دولت ابراز همبستگی خود را با پناهندگان به امضای کنوانسیون پناهندگان 1951 کردند. وبا این حال هنوز کشورهایی که کنوانسیون را امضا نکرده اندهستند. این دولت ها عبارت اند از: آندورا ، بحرین ، بنگلادیش ، باربیادوس ، بوتان ، کوموروس ، کوبا ، تیمور شرقی ، اریتره ، گرنادا ، گویانا ، هند ، اندونزیا ، عراق ، ساحل عاج ،جاپان ، کوسووه ، کویت ، لائوس ، لبنان ، لیبیا ، مالزیا ، مالدیو ، جزایر مارشال ، موریتایس ، میکرونزیا ، مغولستان ، میانمار ، برمه ، نائورو ، نپال ، عمان ، پاکستان ، پالائو ، قطر ، سنت لوسیا ، سن مارینو ، عربستان سعودی ، سنگاپور ، سریلانکا ، سوریه ، تایوان ، تایلند ، تونگا ، و بعض از دیگرکشورها. 

کشورهایی که این کنوانسیون را امضا نکرده بسیاری اوقات دیده می شود با پناهندگان و پناهجویان بدرفتاری می کنند. به عنوان مثال، در مناطق مانند تایلند، مالزیا، جاپن، پاکستان، و سنگاپور، مدارکی مستند برای اثبات از بد رفتاری با پناهجویان در زندان ها وجود دارد و بسیاری اوقات بازداشت شدگان به مشکلات مانند کمی آب ، گرسنگی ، قرار گرفتن در معرض عناصر ، ضرب و شتم ، و شاید بعض زجر بگویند.

مالزیا یکی از کشورهایی است که کنوانسیون را امضا نکرده است و به عنوان مثال خوب است. اندرو کو، که رئیس حقوق بشر کمیته مالزیا است او شرایط بازداشت در داخل مالزیا را به عنوان، "هیچ چیزی کمتر از جهنم" توصیف ‌می دهد. او از امکانات بازداشت می گوید که بسیار شلوغ‌ هست، بازداشت شدگان با بهداشت ضعیف ترک شدند و عدم دسترسی به مراقبت های بهداشتی ندارند.زدن بازداشت شدگان با چوب مسئله بزرگ دیگری در مالزیا است. سازمان عفو بین الملل ادعا می کند که هر سال حداقل 10000 زندانیان و 6000 پناهندگان با چوب زده می شوند.