از دل زدنش به دریا و سه روز پر از وحشت در کشتی از اندونزی به جزیره کریسمس میگوید و ادامه میدهد: در دریا نمردیم ولی الآن در نائورو داریم میمیریم. او از از سردرگمی و بلاتکلیفی میگوید و درخواست شان برای رسیدگی به پرونده پناهندگی در خاک استرالیا و نه در نائورو، جزیره ی سرگردانی.

 مردان پناهجو در حال حاضر در چادرهایی تنها به عنوان سرپناه برای خوابیدن زندگی میکنند. به علت آب و هوای بسیار گرم تعداد بیماران در حال افزایش است ، مکان های نامناسب برای خواب و فقدان ابتدایی ترین امکانات بهداشتی خطر بیماریهای مسری میان پناهندگان را تشدید میکند. یک پناهجوی پاکستانی در این خصوص میگوید:بوی بد زمین و رطوبت زیاد تحمل فضای داخل چادر را غیرممکن میکند.

به علت کمبود دارو و بی توجهی مسئولان کمپ پناهندگان، او و دیگر پناهجویان که به عنوان مثال مبتلا به بیماری های پوستی هستند از دریافت قطره ی دارویی که برای درمان مورد نیازشان هست محرومند.

چه آینده ای در انتظار پناهجویان است؟

طبق قوانین جدید پناهجویان باید مدت 5سال درجزیره ای که از ابتدایی ترین امکانات سکونت و پزشکی محروم است بمانند و بعد از طی این دوره ی 5 ساله استرالیا به درخواست پناهندگی شان رسیدگی و آنها را در کشورهای مهاجرپذیر اسکان دهد. تا کنون زنان و کودکان به نائورو فرستاده نشده اند ولی این روال ممکن است بعد از ساختن ساختمان برای اسکان پناهجوها تغییر کند. اینکه چه آینده ای در انتظار پناهجویان است سوالی است که هنوز بی پاسخ مانده است. تا کنون تجمعاتی در حمایت از پناهجویان نائورو در شهرهای مختلف استرالیا برگزار شده است ولی دولت استرالیا اقدامی در جهت پاسخگویی در خصوص وضعیت موجود پناهجویان نائورو نکرده است